Jak oswoiliśmy słonia?

Właściwie to nie ja oswoiłem słonia lecz Nel.
Znaleźliśmy go, gdy szukaliśmy schronienia przed porą dżdżystą. Był zaklinowany w wąwozie i umierał z głodu. Nie dosięgał trąbą do żadnych jadalnych roślin. 
Postanowiliśmy dać mu jeść. Kali codziennie dostarczał słoniowi dużą porcję pożywienia. Po jakimś czasie zwierz doszedł do siebie i zaczął się dopominać o towarzystwo Nel.
Mimo moich ostrzeżeń, mała „Bint” zeszła do słonia...
[Jestem Nel!]
[Dla mnie zawsze będziesz małą Bint.]
... i zaczęła mu wyciągać z nóg ciernie które sprawiały zwierzęciu ból. Ku zdziwieniu wszystkich po zabiegu słoń nie tylko nie zaatakował Nel, lecz także zaczął się z nią bawić. „Dobre Mzimu” nalegało, abym uratował jej nowego ulubieńca. Wiedziałem, że do tego celu będę potrzebować dużo amunicji, której zapas nam się powoli kończył.  Na szczęście parę dni potem spotkałem pana Lindego, który dał nam między innymi duży zapas amunicji, dzięki której uratowaliśmy słonia. Pomógł nam w dalszej podróży, niosąc nasze bagaże i potem walcząc z plemieniem Samburu.